و جایز است که «باء» برای متعدی کردن باشد و ضمیر «نَفْسُهُ» به انسان باز می‌گردد، یعنی: آنچه انسان را وسوسه می‌کند.

«ما» مصدریه است، ‌زیرا ایشان می‌گویند: «حدّث نفسه بکذا: نفسش به فلان چیز سخن می‌گوید» همچنانکه می‌گویند: «حدثته به نفسه: سخن گفت به او نفسش»، فرمود: « و نفس دروغ گفت، وقتی با او سخن گفت».

و گفته شده: ورید نامیده شده، چون روح از آن وارد می‌شود.

یکی: اضافه بیانی است، مثل قول ایشان که می‌گویند: بعیر سانی?  (سانی? به معنای شتر است).

دوم: منظور رگ گردن است که به گردن اضافه شده است، همچنانکه به گردن اضافه می‌شود به دلیل اینکه آن دو در یک عضو جمع می‌شوند. همچنانکه اگر گفته می‌شد: «حبل العلیاء: عصب گردن».

یکی از آن دو «قعید» را ترک کرد، زیرا دومی بر آن دلالت می‌کند.

1. هر چیزی را می نویسند، حتی آه و ناله‌ی او در بیماریش را.

2. چیزی را می نویسند که بدان اجر داده می‌شود یا جزا می‌شود

پیامبرn: « نویسنده‌ی نیکی‌ها طرف راست مرد است و نویسنده‌ی بدی‌های طرف چپ مرد است، و نویسنده‌ی نیکی‌ها مراقب است بر نویسنده‌ی بدی‌ها، زمانی که فرد کار نیکی انجام دهد، ملک سمت راست آن را ده برابر می‌نویسد، و زمانیکه فرد عمل بدی را انجام دهد، ملک سمت راست به ملک سمت چپ می‌گوید:‌ او را تا هفت ساعت رها کن (ننویس)، شاید پاک شود یا استغفار نماید».

با اضافه کردن «سکر?» به «حق»، دلالت می‌کند بر اینکه، و آن دارای سکر? و سختی مرگی است که بر انسان نوشته شده و بر او واجب گردیده استحکمت است.

«باء» برای متعدی کردن آمده:

1. ‌زیرا سکر? به دلیل سختی آن موجب بیرون آمدن روح است،

2. یا به این دلیل که مرگ به دنبال آن می‌آید، پس گویا سکر? مرگ را آورده است.