«وَ اذْکُرْ فِی الْکِتابِ إِبْراهِیمَ، إِنَّهُ کانَ صِدِّیقاً نَبِیًّا إِذْ قالَ لِأَبِیهِ یا أَبَتِ! لِمَ تَعْبُدُ ما لا یَسْمَعُ وَ لا یُبْصِرُ وَ لا یُغْنِی عَنْکَ شَیْئاً؟» (مریم:41- 42)

دلالت بر نبوت حضرت ابراهیم علیه السلام:

آن روز که ابراهیم این اعتراض را به پدر خود میکرد، که چرا چیزى مى‏پرستى، که نه مى‏شنود، نه مى‏بیند، نه دردى از تو دوا میکند؟ این آیه تصدیق میکند، آنچه را که ابراهیم در آغاز ورودش در میان قوم گفت، آن روز گفت: (إِنَّنِی بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ، إِلَّا الَّذِی فَطَرَنِی فَإِنَّهُ سَیَهْدِینِ‏، من از آنچه شما میپرستید بیزارم، تنها کسى را مى‏پرستم که مرا بیافرید، و بزودى هدایتم مى‏کند). (زخرف/27)

دلالت بر رسالت حضرت ابراهیم در دیدن ملک:

«وَ لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُنا إِبْراهِیمَ بِالْبُشْرى‏، قالُوا: سَلاماً، قالَ: سَلامٌ» (هود آیه 69)

فرشتگان نزد ابراهیم آمده و به او بشارت فرزنددار شدن دادند و اینکه برای نزول عذاب بر قوم لوط آمده‏اند.

این ماجرا در اواخر عمر و کهولت حضرت ابراهیم رخ داده که ملائکه را در بیداری دیده و با آنان صحبت کرده است.

 تفاضل و برتری انبیا

تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ وَ آتَیْنا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّناتِ وَ أَیَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَیِّناتُ وَ لکِنِ اخْتَلَفُوا فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ وَ مِنْهُمْ مَنْ کَفَرَ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلُوا وَ لکِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ ما یُرِیدُ (253)

 مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ‏ ...: در این دو جمله، التفاتى از تکلم قبلى(فَضَّلْنا) به غیبت (رَفَعَ) شده، با اینکه قبل از این جمله خداى تعالى گوینده بود و مى‏فرمود: ما چنین و چنان کردیم، بعد از این دو جمله نیز  مى‏فرماید: و ما به عیسى بن مریم، بینات دادیم.

وسط آیه خداوند سبحان غایب فرض شده: «خدا با بعضى از ایشان سخن گفت و بعضى را بر بعضى درجاتى برترى داد».

نکته التفات:

 فضیلت‏ها دو نوعند:

1. فضیلتى که به خودى خود فضیلت است، مانند «آیات بینات» و «تایید به روح القدس» (درباره عیسى بن مریم ) چون این صفات و خصال به خودى خود صفاتى برجسته و ارجمند است.

2. فضایلی که به خودى خود فضیلت نیستند ولی چنانچه به مقام بزرگی منسوب شوند، از آن کسب فضیلت می کنند، مثل: مطلق سخن گفتن یا ترفیع درجه. ولی این دو امر وقتی به خدای سبحان منسوب میشوند فضیلت محسوب می شوند. (مثلا فلانی با خدا سخن گفت یا خدا درجات فلانی را بالا برد).

در دو جمله مورد بحث که دو فضیلت سخن گفتن، و رفع درجات را آورده، به این جهت خدا غایب فرض شد که این دو خصلت را به خدا نسبت داده و بفرماید: خدا با بعضى از انبیا سخن گفت، و بعضى را ترفیع درجه داد، بعد از آنکه این مقصود حاصل شد، دوباره به سیاق قبلى برگشته و فرمود: عیسى بن مریم را آیات بینات دادیم.