در قرآن مجید آیات بسیاری درباره‌ی این میل وجود دارد بر فطری بودن لذّت اشعار دارند.

أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاء إِلَى الأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْکُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنفُسُهُمْ أَفَلاَ یُبْصِرُونَ؛(سجده/27) 

وَهُوَ الَّذِی سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْکُلُواْ مِنْهُ لَحْماً طَرِیّاً؛(نحل/14)

اللَّهُ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الأَنْعَامَ لِتَرْکَبُوا مِنْهَا وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ؛(غافر/79)

عبارت «وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّیِّبَاتِ» (جاثیه/16) نیز به این میل اشاره دارد.

حدود اخلاقی خوردن و آشامیدن

س: مطلوبیّت و ارزش مثبت و منفی اخلاقی این میل از کجا پیدا می‌شود؟

پاسخ: ریشه‌ی ارزش‌های اخلاقی در گزینش انسان است(کمیّت، کیفیّت یا ... در استفاده از خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها)

دیدگاه ارزشی قرآن درباره‌ی خوردن و نخوردن

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلاَ إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ؛(بقره/173)

وَلاَ تَأْکُلُواْ مِمَّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللّهِ عَلَیْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ؛(انعام/121)

سربریدن حیوان نوعی تصرف در مخلوقات الهی است که خدا به آنها حیات داده و انسان حیات آنها را می‌گیرد.

بنابراین گرفتن این حیات باید به اذن الهی و نام او باشد.

اگر انسان از خدا غافل باشد که هنگام کشتن حیوان توجهی به خدای جان‌آفرین نداشته باشد، حق خوردن از آن گوشت را ندارد.

بنابراین منع از خوردن بعضی از خوردنی‌ها و حرمت آن به لحاظ رعایت جنبه‌ی معنوی است.

خدا به واسطه‌ی لطفش چنین لیاقتهایی به انسان داده که بتواند به بالاترین حد رشد برسد.

ولی انسان قدر خود را نشناخته و با لقمه حرام یا بیش از حد خود را از چنین کرامتی محروم می‌کند.

این گونه تزاحمات سبب می‌شود که خوردن و آشامیدن در شکل و کیفیّتی خاص یا بیش از اندازه، ارزش منفی یابد.