مثلا یک گزاره اخبارى، هم توصیف واقعیت کند و هم تحریک آمیز باشد. یک گزاره انشائى مى‏تواند هم تأثیر آفرینى روانى داشته باشد و هم حکایت از واقع باشد.گزاره‏هاى قرآنى این گونه است.

1. زبان عرف خاص است که ترکیبى از زبان‏هاى عرفى، ادبى، علمى، چند ساحتى، چند لایه (بطون)، گاهى رمزى، کنایى، مجازى، اخبارى و انشایى و تمثیلىاست؛ اما زبان اسطوره‏اى (غیر واقعى و خیالى) نیست.

2. موافق فطرت بوده و داراى اصطلاحات خاص با معانى ویژه (مثل مؤمن، کافر، منافق، عرش و ...) است.

3. روش تفسیر قرآن داراى پیش فرض‏هاى بنیادین فهم و تفسیر است و تفسیر به رأى در آن ممنوع است.

الف)  تنها با نسخ از آن عدول می‌شود. (برخى نصوص قرآن قابل نسخ نیست، مثل آیه توحید).

ب) تأویلى که بخشی از نص یا کل آیه منصوص را رفع کند، باطل است.