•خداوند متعال بندگان خود را برای سعادت دنیا و آخرت، مکلف به اطاعت از دستورات الهی نموده است.

•احکام و قوانین، نیازمند منبع معتبر و مطمئن

•اهمیت سرچشمه‏هاى استنباط و تشریع در هر دین و مذهبى

•مشکل عمده در مذاهب و آراى فقهى و عقیدتى، اختلافات در مصادر و منابع است.

•دو منبع تشریع‏

•1- اهتمام نداشتن صحابه به ضبط حدیث‏:

•الف) عامل سیاسى‏

•برنامه ریزی قریش برای منع کتابت و نشر حدیث

•ب) اشتغال به امر معاش: غالب مردم مدینه مشغول به دلیل سختی زندگی به امر معاش مشغول بودند و عده ی کمتری از محضر رسول الله بهره مند می شدند.

•ج) سؤال نکردن از پیامبر صلى الله علیه و آله: غالب مردم سؤال نمی کردند و تنها به انتظار می نشستند که عربی بادیه نشین یا ... سؤال کرده و آنها جواب را بشنوند.

•د) نبود آینده‏نگرى‏: غالب مردم تصور نمی کردند در آینده اسلام وسعت پیدا کرده و به این سوالات نیاز می شود.‏

•2- منع تدوین و کتابت و نشر حدیث‏

•بعد از پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله بزرگان مدرسه خلفا و ابوبکر و عمر از نشر و تدوین و کتابت حدیث جلوگیرى کردند و برخی به امر خلیفه به آتش کشیده شد.

•ابن عباس: «هنگام وفات پیامبر صلى الله علیه و آله گروهى از جمله عمربن خطاب در حجره پیامبر صلى الله علیه و آله بودند. پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: صحیفه و دوات بیاورید تا در آن مطالبى بنویسم که بعد از آن گمراه نشوید. عمر گفت: مرض بر پیامبر صلى الله علیه و آله غلبه کرده، کتاب خدا نزد ما بس است. در این بین نزاع شد گروهى جانب عمر را گرفته و مانع آوردن صحیفه و دوات شدند و عدّه‏اى دیگر اصرار داشتند که وصیّت پیامبر صلى الله علیه و آله مکتوب شود. نزاع که بالا گرفت، پیامبر صلى الله علیه و آله آنان را از حجره بیرون کرد و فرمود: نزد من نزاع سزاوار نیست.» (تذکرة الحفّاظ، ج 1، ص 3)

•ذهبى: ابوبکر بعد از وفات رسول خدا صلى الله علیه و آله مردم را جمع کرد و به آنان گفت: شما از رسول خدا صلى الله علیه و آله احادیث مختلف نقل مى‏کنید و دیگران نیز بعد از شما بیشتر اختلاف خواهند کرد، هرگز از رسول خدا صلى الله علیه و آله نقل حدیث نکنید و هر گاه که یکى از شما از سنت پبامبر صلى الله علیه و آله سؤال شد بگوید: بین ما و شما کتاب خداست حلال آن را حلال، حرام آن را حرام شمارید. (همان، ج 1، ص 5)

•ذهبی: پدرم پانصد حدیث از رسول خدا صلى الله علیه و آله جمع نمود. شبى تا صبح فکر کرد که با آنها چه کند. صبح که شد به من گفت دخترم! حدیثى که نزد توست بیاور و آن گاه آتشى خواست و همه آنها را سوزانید .... (طبقات ابن سعد، ج 5، ص 140 و کنزالعمال، ج 1، ص 292)

ابن سعد: «احادیث در عهد عمربن خطاب زیاد شد. او مردم را قسم داد که هر چه از حدیث رسول خدا صلى الله علیه و آله نزد خود دارند نزد او حاضر کنند بعد از آن که حاضر شد دستور داد تا همه را به آتش بکشند.» (طبقات ابن سعد، ج 5، ص 140 و کنزالعمال، ج 1، ص 292)

قرظةبن کعب: «عمر بن خطاب مرا به کوفه به عنوان والى فرستاد و تا جایى نزدیک مدینه مرا بدرقه نمود و در علت این کار به من گفت: (... تو از اصحاب پیامبرى و با ورود تو به کوفه مردم انتظار دارند براى آنها حدیث از رسول خدا صلى الله علیه و آله نقل کنى، ولى تو تا مى‏توانى آنان را مشغول به قرآن کن و از حدیث رسول خدا صلى الله علیه و آله براى آنان نقل مکن، من تو را در این امر پشتیبانى مى‏کنم) ...» (همان، ج 6، ص 7؛ سنن دارمى، ج 1، ص 73، حدیث 285 و 286؛ سنن ابن‏ماجه، ج 1، ص 12؛ مستدرک حاکم، ج 1، ص 110 ...).