القمّیّ و العیّاشیّ، عن الباقرg: «لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ»  یعنی رحمت الهی، «قُلُوبُهُمْ مُنْکِرَةٌ» یعنی کافر است، «وَ هُمْ مُسْتَکْبِرُونَ‏» از ولایت علیg، «إِنَّهُ لا یُحِبُّ الْمُسْتَکْبِرِینَ‏» یعنی از ولایت علی.

و العیّاشیّ: امام حسینg بر فقرایی گذر کرد که فرشی پهن کرده بودند و خرده‌نان‌هایی قرار داده بودند، مساکین به امام گفتند: بفرمایید، یا ابن رسول اللهn، امام دو زانو نشست و با ایشان خورد، سپس این آیه را تلاوت فرمود: « إنّ اللَّه‏ لا یُحِبُّ الْمُسْتَکْبِرِینَ»

و فی الکافی، عن الصادق g: اگر کسی معتقد بود که بر دیگری فضیلت و برتری دارد، این شخص از مستکبرین است. گفته شد: کسی که معتقد است، برای او برتری است به واسطه‌ی عافیت، زمانی که می‌ّبیند دیگری را که گناهانی را مرتکب می‌شود؟ امام فرمود: هیهات، هیهات، شاید او بخشیده شده باشد، به واسطه‌ی آنچه انجام داده است، در حالیکه تو برای حسابرسی نگه داشته شدی، آیا تلاوت نکردی داستان ساحران موسیg را.

1. مؤمنان از کافران، این سؤال را می‌کنند تا آنان را امتحان کرده و نظریه آنان را درباره دعوت نبوی بپرسند.

2. مشرکین از یکدیکر: به منظور تمسخر مؤمنین.

3. شخص متحیری که در حقانیت این دعوت شک داشته.

1. این وعده‌ی نیکو برای متقین است. (جمله مستأنفه)

2. جایز: ادامه‌ی کلام باشد. (بدل و تفسیر خیر: ما ذا أَنْزَلَ رَبُّکُمْ قالُوا خَیْراً ... وَ لَدارُ الْآخِرَةِ خَیْرٌ ».