به یوسف وحی کردیم به اینکه: قسم می‌خورم ، قطعا به ایشان حقیقت کارشان و تأویل آن را  خبر خواهی داد، ایشان با این عمل قصد فراموشی و ذلیل کردن تو را دارند ولی همین امر موجب عزت و زنده شدن یاد تو خواهد شد و  ایشان حقیقت این امر را نمی‌فهمند و تو حقیقت این امر را به ایشان خبر خواهی داد، در حالی که به تخت عزت تکیه زده‌ای و ایشان از تو طلب ترحم می‌کنند و می‌گویند: «أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیْنا إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِین‏» آن‌گاه تو به آن‌ها می‌گویی: «هَلْ عَلِمْتُم مَّا فَعَلْتُم بِیُوسُفَ وَ أَخِیهِ إِذْ أَنتُمْ جَاهِلُونَ(89) قَالُواْ أَ ءِنَّکَ لَأَنتَ یُوسُفُ  قَالَ أَنَا یُوسُفُ وَ هَذَا أَخِى  قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَیْنَا »