ذَرْنِی وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً (11)
اعرابوَحِیداً
- حال
1. از یاء: ذَرْنِی وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً : مرا به تنهایی با او رها کن، می دانم با او چه کنم.
2. از تاء: ذَرْنِی وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً : کسی را که به تنهایی خلق کردم، در خلقتش کسی را شریک نمی کنم.
3. از عائد محذوف: و من خلقتُهُ فریدا لا مال له و لا ولد.
- دارای معنای ذم
1. برای تهکم (تمسخر): واقعا که یگانه و بی نظیر است!!!
2. بی نظیر بودن او در شرارت
3. از طرف پدر مذمت می شود، زیرا زنا زاده است.
روایت
مجمع البیان: از امام باقر و امام صادق علیه السلام:
همانا الوحید الولید فرد ولد الزناست، زراره گفت: یک نفر به امام باقر علیه السلام گفت: فردی از بنی هشام در خطبه خود گفت: انا الوحید الولید. امام فرمود: وای بر او، اگر می دانست وحیدچیست، بدان افتخار نمی کرد. پرسیدیم: مگر چیست؟ امام فرمود: کسی که برای او پدری شناخته شده نیست.
تفسیر قمی:
ولید به قریش گفت:من به تنهایی یک‌سال خانه خدا را می‌پوشانم و بر تمامی شما باد که یک سال جامه کعبه را بپوشانید.
وَ جَعَلْتُ لَهُ مالًا مَمْدُوداً (12)
مال ممدود:
1. مالی گسترده فراوان
2. قابل رشد
3. کسی که برای او زراعت و چارپا و تجارت باشد.
وَ بَنِینَ شُهُوداً (13)
1. صاحب فرزندانی در مکه بود که از همراهی ایشان بهره‌مند می شد.
2. برای طلب معاش نیازی به مسافرت نداشت، زیرا به نعمت الهی(صاحب فرزندان حاضر) بی نیاز بود.
3. نیازی به فرستادن فرزندانش برای انجام کارهایش نداشت، زیرا خدمتکاران بسیاری داشت.
4.نیازی به فرستادن فرزندانش در محافل و مجالس برای انجام کارهایش نداشت، زیرا ایشان دارای اعتبار و آبرو بودند.
گفته شده: دارای 10 پسر یا بیشتر بود که سه‌تای آنها ایمان آوردند: خالد و عمار و هشام
وَ مَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِیداً (14)
- برای او ریاست و مقام بالایی قرار دادم تا آنجا که لقب ریحانه القریش را پیدا کرد.
- وحید: در اینجا به معنای استحقاق ریاست و برتری است.
ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ (15)
- طلب زیاده کرد علاوه بر آنچه به او دادیم.
- بعید شمردن زیاده با طمعی که او داشت:
1. زیرا خدا بیش از این به او نمی‌داد.
2. زیرا با کفران نعمتی که او داشت و با خدا در ستیزه بود، زیاده دادن مناسبت نداشت. به همین دلیل خدا فرمود:
کَلَّا إِنَّهُ کانَ لِآیاتِنا عَنِیداً
کَلَّا إِنَّهُ کانَ لِآیاتِنا عَنِیداً (16)
- uبازداشتن او از طمع
- تعلیل منع از طریق استیناف، زیرا او با آیات خدای نعمت دهنده دشمنی کرد، و این دشمنی نعمت را از بین برده و مانع افزایش نعمت می‌شود.
گفته شده: بعد از این آیه مال او رو به کاهش گذاشت، تا هلاک شد.
در تفسیر تأویل الایات الظاهره از حسینی استر آبادی در قرن 3 آمده:
ذَرْنِی وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً (11): : وحید = ابلیس، که او را تنها و بدون پدر و مادر خلق کردم.
وَ جَعَلْتُ لَهُ مالاً مَمْدُوداً (12) : این دولت او تا زمان مشخصی است، یعنی تا زمان قیام قائم می‌باشد.
وَ بَنِینَ شُهُوداً (13) : دشمنان ائمه علیهم السلام که به غیر راه ائمه دعوت می‌کنند و مردم را از راه امامان باز می‌دارند، و ائمه آیات الهی می‌باشند.
سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً (17)
و بزودى او را مجبور مىکنم که از قلّه زندگى بالا رود.
و بزودى او را مجبور مىکنم که از قلّه زندگى بالا رود.
- وادار می‌کنم او را بالا رفتن از گردنه‌ای که بالا رفتنش سخت است = مثلی برای برخورد با مشکلات و سختی‌ها.
مجمع البیان: قیل (به روایت مرفوع): «صَعُود» کوهی از آتش در جهنم است که خدا به بالا رفتن از آن امر می‌کند، و زمانی که دستش و پایش را بر کوه قرار می‌دهد ذوب شده و زمانی که بر می‌دارد، به حالت عادی بر می‌گردد.
روایت مرفوع: هر حدیثی که به معصوم نسبت داده شود،چه متصل باشد، چه منقطع یا هر روایتی که از وسط یا آخر سند، یک راوی یا بیشتر افتاده و به لفظ رفع تصریح شده باشد.
روضه الواعظین: امام باقر علیه السلام: همانا در جهنم کوهی است که به آن صعود گفته می‌شود. صعود یک وادی است که به آن سقر گفته می‌شود و در سقر چاهی است که به آن هبهب گفته می شود، هر گاه پوشش این چاه برداشته می‌شود، اهل آتش از حرارت آن ضجه می کشند و این منزلگاه جبارین است.
تأویل الایات الظاهره فی شرح الایات الباهره: حسینی استر آبادی
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام: صَعُوداً جَبَلٌ فِی النَّارِ مِنْ نُحَاسٍ یَعْمَلُ عَلَیْهِ حَبْتَرَ لِیُصْعِدَهُ کَارِهاً فَإِذَا ضَرَبَ بِیَدَیْهِ عَلَى الْجَبَلِ ذَابَتَا حَتَّى یَلْحَقَ بِالرُّکْبَتَیْنِ فَإِذَا رَفَعَهُمَا عَادَتَا فَلَا یَزَالُ هَکَذَا مَا شَاءَ اللَّهُ.
امام صادق علیه السلام: صعود کوهی در جهنم از نحوست است که در آن حبتر (قصیر: ظالم اول و دوم که از روی تقیه بدین نام خوانده می‌شوند) به کار گرفته می شوند تا به اجبار از آن بالا روند. زمانی که دو دستش را به کوه میزند، ذوب می شود تا وقتی که متوسل به زانوانش می شود، زمانی دو دستش را به برمی‌دارد، دوباره به احالت اول باز می‌گردد، پس پیوسته این چنین است تا زمانی که خدا بخواهد.
موضوع :
نظر ()
طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز